İKİMİZ: “’Sen yanımda olunca kimseden korkmam.’ ‘Ben de… Ben de sen yanımdayken hiçbir şeyden korkmuyorum.’ ‘Biliyor musun, dünya çok kocaman. Milyonlarca insan yaşıyor çevremizde. Biz onlardan ayrıyız. İkimiz beraber olunca, böyle neşeli olunca, kimse bir şeycikler yapamaz bize. Ama biz birbirimizi incitirsek, o zaman kötü işte. O zaman bizi ele geçirirler.’” Mutfağa Gitmekte Olan Zekiye…
VAR-YOK: “Onlar soru sorarlar mı, sormazlar. Hani şu meşhur çocukluk soruları. Bütün soruları sorulmadan cevaplanmıştır. Bu sokaklar, bu şehirler çok can kaldırır daha. Dünyanın onlara şefkatten yana verdiği budur. Yer var. Vav harfi gibi kıvrılıp yatabilecekleri türlü çeşit yer seçeneğiyle şehrin yeni zenginleridir onlar. Masal sevmezler. Masalların masal olduğunu bilirler. İnsanların iyilere, komiklik yapıyorlarmış gibi…
KAZANMAK: “Yeni bir kitaba ya da bilgiye ulaşan kişi ne kazanmıştı acaba, neler eklenmişti hayatına? Soruyu böyle ele aldığımızda şöyle diyebiliriz: Daha önceki halimle ancak şimdi kıyaslayabilirim kendimi. Bir başka yol bu gece yürüdüğüm. Ay bir başka, engebeler farklı, taşlar sararmış, gözlerim seni daha iyi görüyor, ellerim masaya daha yakın. Ne gece ama, diyorsun sessizce.”…
YILMAZ GÜNEY: “Film Dağ Sineması’nda oynuyordu, Türkân Şoray’ın filmi. Bir kasabada, istasyon şefinin karısıymış Türkân Şoray. Bir adam geliyor kasabaya, her şey değişiyormuş. Güzel olduğunu söylemişti izleyenler. Çok merak ediyorduk bu filmi. Ama bir Yılmaz Güney filmi olsaydı, mesela İnce Cumali filmi oynuyor olsaydı, ne güzel olurdu. Onu eskiden bir kez oynattılar, sonra kaldırdılar. Tijen…
YAZ: “İnsanlara, birbirinize güvenin demek için yazacağız bunları. Merhamet, öfkeden daha kolaydır demek için. Yaz ki, güzel olan her şeye masal deyip geçmeyi aklın ölçüsü saymasın insanlar. İyiliğin masallarda uyuduğunu sanmasınlar. Akledip masalı yazan insan, onu getirip bahçesine de kuramaz mı? Yaz: Hayatı, yüreğimizde bir ağrı gibi taşımak zorunda değiliz. Yaz da, iyi bir insan…
ANKARA: “Ankara’ya bahar gelmişti, yolu uzatıp Ayrancı’da yürüdüm biraz. Sürülen bahçelerin tazeliği, yeni biçilen çimlerin kokusu, budanan ağaç dallarının saçıldığı kaldırımlar, köşe başı çiçekçilerin kabına sığmayan halleri, kuaförden çıkan kadınların arkalarında bıraktığı esinti, güven veren mutlu çocuk yuvaları, parça kontör satan kuruyemişçiler, pazardan dönen eli kolu dolu teyzeler, otobüs duraklarında bekleyen huysuz amcalar, kol kola…
GÖZE ALMAK: “Dünyayı mı gezmeye çıkmıştı, yoksa yerinden ya da kendinden hoşnutsuzluğu mu dağıtmaya? Geminin ipleri koptuğunda anladı her şeyi; evden uzaklaşmaya başladığını, nereye gideceğini bilmediğini ve öfkesinin sınırsızlığını hissetti. İçinde kurduğu, hayal ettiği, sadece ‘bilmediğim’ diye tanımlayacağı sonsuz bir alanda kaybolup gitmek, bilinmeyen arazilerde, beldelerde ya da garip kuşların ilk kez şarkılarını rahatlıkla söyleyebildikleri…
KÖTÜLÜK: “Daha fazla dayanamayıp kulağına doğru eğildim: “Kimseye, kendine bile tüm hayatını anlatmamalı insan. Çünkü bu kötülüğü hiç kimse hak etmiyor.” Parkta – Anne, Baba ve Diğer Ölümcül Şeyler, Yalçın Tosun
GEÇMİŞ: “Ayağını bir taşa vurup kendine geldiği zaman geçmişleri düşünmekle büyük bir hata yaptığını anladı. Felâketli zamanlarda iyi günleri hatırlamak açık bir yaranın üstüne biber sürmeye benziyordu. En kötü hâdiseler de zaten daima bu iyi günlerinin ardından acı acı sırıtmaya başlıyordu.” Paltosuz Adam, Genç Neslin En Güzel Hikâyeleri – Peride Celâl
UYKU: “Uyku, ölümün fotoğrafından ziyade, hakikatine benzeyen karikatürüdür. Birbiri üstüne, mütemadiyen her gece rüya görürdüm, garip, karışık, mânasız şeyler… Her defasında aynı vahim kavga, küçücük bir darbe ile yıkılıveren büyük dağlar, gürültü.. Gürültü!.. İnanır mısınız? Felâketin başladığını derhal hissederdim.” Hayalet, Fahri Celâlettin Göktulga (d. 20 Mayıs 1895, İstanbul – ö. 3 Haziran 1975, İstanbul)
KADIN ÇANTASI : “Kadın çantaları bir yapboz gibidir. Her şey vardır içlerinde. Ayna, makyaj malzemeleri, ped, alışveriş listesi, yaşama dair küçük notlar, dualar, derinlerde cep telefonu, dahası yaşamını, bal gibi de içine koymuş gibidir kadın, arka gözlere, parça parça. Tek tek birleşir parçalar ve denmesi gerekeni der, sonra tekrar dağılır, istenilmiyorlarsa, kaybolurlar.” Sevim, Çok Özel…
İYİLİK: “Bu yetmemişti bana. Böylelikle yalnızca iyi bir insan olabilirdim. İyilik çok kaypak bir oyundu. Dünyada sahtekârlığa en yakın kavram iyilikti, artık biliyordum bunu. Bir kaideye dayanmadan iyi olabiliyorsam aynı şekilde kötü de olabilirdim. Dünya benim iyi ve kötü hallerime tahammül etmek zorunda değildi. ‘’Vicdana bile lüzum hissetmeyeceğimiz bir adalet arzuluyoruz,’’ demişti Süreyya.” Değmez, İsmail…
SEVMEYi ÖĞRENMEK: “Kâmran, ben, seni sevmesini senden ayrıldıktan sonra öğrendim. Hata yaptığım tecrübelerle, başkalarını sevmekle sanma sakın. Gönlümün içindeki derin, hazin, ümitsiz hayalini sevmekle.” Çalıkuşu, Reşat Nuri Güntekin (s.361)
MEKTUP: “Bir de senden mektup bekliyorum. Gittiğin yerden. Attığını biliyorum. En az iki gün yolda geçer. Bir gün postacının çantasında. Yarın bir gün alırım. Zarfı heyecanla açarım. Bir de dışarı çıkabilsem. Zarfla birlikte köprüye gider, köprüden nehre bakarız. Yine mi mektup yok bana? Bugün postacıda demek ki. Yarın gelir. Yaşasın. Yarın geleceksin. Gülümsemenle. Akordeonu da…
UÇMAYA YELTENMEK: “Bütün çabalar boşuna… Ne yaparsa yapsın, istediği kadar havalanacağım diye çırpınsın, sonunda insanoğlu da yaralı bir leylek gibi rezil ve perişan yan üstü toprağa yuvalanmıyor mu? Kaderlerimiz aynı: Uçamayacağını bilmek, yine de uçmaya yeltenmek.” İznikli Leylek, Haldun Taner
İPEKLİ MENDİL 