Dağ – Cahit Zarifoğlu
DAĞ: “Ağaçsız ve yalnız gökle alıp veren, beygirin derisine dokununca boydan boya nasıl ürperirse rüzgarla ürperir gibi olan. Yılanla, akreple, kertenkele, tavşan, keklik, kurtla, hayvanlarla kımıldanan. Bir gün dağı, sevmeden, bilmeden devinirken seyreyledi durdu. Sordu: Dağ nicesin? Günde mi gecede misin? Geçmişte, şimdide yoksa gelecek bir düşte misin? Dağ serpildi. Atıldı yeniden yer tuttu. İlk…